چهل حدیث درباره امام حسین(ع)

1- «پیامبرگرامی اسلام صلی‌الله علیه و آله و سلم»:
إنّ لِقَتلِ الحُسینِ حَرارَةً فی‌ قُلوبِ المُؤمِنینَ لاتَبرُدُ اَبَداً.
شهادت امام حسین علیه‌السلام یک داغ سوزانی است در دل مؤمنین که هرگز به سردی نمی‌گراید (و هرگز از بین نخواهد رفت). (جامع‌احادیث‌ الشیعه، ج 12، ص 556)

2ـ «امام حسین علیه‌السلام»:
ما أَهَونَ الموتَ علی سبیلِ العِزِّ و اِحیاءِ الحَقِّ.
به راستی که مردن در راه عزّت و شرف و احیای حق، چقدر سهل و آسان است. (اعیان‌الشیعه، ج 1، ص 581)

3ـ «امام حسین علیه‌السلام»:
یزید رجلٌ فاسقٌ شاربُ الخمرِقاتلُ النَّفسِ المُحتَرَمةِ مُعْلِنٌ بِالفسقِ، و مِثلی لایُبایِعُ مَثلَه.
یزید مردی پلید و تبهکار، مشروب‌خوار، آدمکش و جنایتكار و فسق و فجور او علنی و آشکار است. همانند من هرگز به همانند او دست بیعت نخواهد دارد. (بحار، ج 44، ص 325)

4ـ «امام حسین علیه‌السلام»:
و اللهِ لَو لَم یَكُن فی‌الدّنیا مَلجأٌ وَ لاَمأویً لَما بایعتُ یزیدَبنَ مُعاویة.
به خدا قسم اگر در دنیا هیچ پناهگاه و محل سُکنایی هم برایم نباشد هرگز با یزید بن معاویه بیعت نخواهم کرد. (ارشاد مفید، ص 202)

5ـ «امام حسین علیه‌السلام»:
إنّی لا أعلمُ أصحاباً أوفی و لا خیراً مِن اَصحابی.
من یارانی بهتر و باوفاتر از اصحاب و یاران خودم سراغ ندارم. (منتهی‌الآمال، ج 1، ص 246)

6ـ «امام حسین علیه‌السلام»:
لَیسَ الموتُ فی‌ سبیلِ العِزِّ اِلاّ حیاةً خالدةً وَ لَیستِ الحیوةُ مَع الذُّلِّ اِلاَّ المَوتَ الّذی لاحیوةَ مَعه!
مرگ در راه عزت و شَرَف جز یک حیات جاودانی نیست و زندگی تؤأم با ذلّت و پَستی چیزی جز مرگ و فقدان حیات نیست! (ادب الحسین(ع)، ص 159)

7ـ «امام حسین علیه‌السلام»:
اَنَا قتیلُ العَبْرَةِ، لایَذكُرُنی مؤمنٌ اِلاّ بكی.
من کشتة اشک و گریه‌ام، هیچ مؤمنی نیست که مرا یاد کند جز اینکه (به یاد مصیبت‌های من) اشک او جاری می‌گردد. (بحار، ج 44، ص 279)

8 ـ «امام زین‌العابدین علیه‌السلام»:
أَیُّما مؤمنٍ دَمعَت عَیناهُ لِقَتْلِ الحُسینِ عَلَیه السّلامُ وَ مَنْ مَعَهُ حَتّی یَسیلَ علی خَدَّیهِ بَوَّأَهُ اللهُ فی‌الجَنّةِ غُرَفاً.
هر مؤمنی که برای شهادت امام حسین(ع) و یاران شهیدش گریه کند و اشک او بر گونه‌هایش جاری گردد خداوند درجات رفیعه و مقامات عالیة بهشت از آنِ او خواهد ساخت. (بحار، ج 100، ص 94)

9ـ «امام زین‌العابدین علیه‌السلام»:
لایومَ كَیَومِ الحسینِ علیه‌السلام، اِزْدَلَفَ اِلَیه ثلاثونَ اَلفَ رَجُلٍ یزَعمونَ أنَّهم مِن هذِهِ الأُمَّةِ، كُلٌّ یتقرَّبُ الَی اللهِ عزَّوجلَّ بِدَمِه!
هیچ روزی مانند روز فاجعه و مصیبت امام حسین‌(ع) نیست، سی هزار مردِ (جنگجو) که همه ادعای مسلمانی می‌کردند پیرامون او را گرفتند و هر یک برای ریختن خون حضرتش به خدای متعال تقرّب می‌جستند! (بحار، ج 22، ص 274)

10ـ «پیامبرگرامی اسلام صلی‌الله علیه و آله و سلم»:
إنّ حَولَ قَبرِ وَلَدِی الحُسینِ اَربعةُ آلافِ مَلَكٍ شَعْثاً غُبْراً یَبكونَ عَلَیهِ اِلی یَومِ القیامة.
پیرامون قبر فرزندم حسین(ع) همواره چهار هزار فرشته‌ی ژولیده و غُبارآلود هستند که تا روز قیامت برای او گریه می‌کنند. (احقاق‌الحق، ج 11، ص 287)

11ـ «پیامبرگرامی اسلام صلی‌الله علیه و آله و سلم»:
تَبكی الملائِكةُ وَالسَّبْعُ الشِّدادُ لِمَوتِهِ وَ یبَكیهِ كُلُّ شَیءٍ حتَّی الطَّیرِ فی‌ جوِّ السّماء وَ الحیتانِ فی جَوفِ الماء.
فرشتگان و آسمان‌های هفتگانه‌ی باعظمت و همه چیز حتی پرندگان در فضا و ماهیان در درون آب برای شهادت امام حسین(ع) گریه می‌کنند. (بحار، ج 44، ص 148)

12ـ «امام محمدباقر علیه‌السلام»:
لَقَدْ قُتِل بِالسَّیفِ وَ بِالحِجارَةِ وَ بِالخَشَبِ و بِالعَصَا وَ لَقَد أَوْطَئُوهُ الخَیلَ بَعدَ ذلِكَ.
امام حسین(علیه‌السلام) را با شمشیر و هم با سنگ و (حتّی) با چوب و عصا به شهادت رسانیدند. سپس بدن او را زیر اسب‌ها لگدکوب نمودند. (سوگنامه‌ آل‌محمد، ص 369)

13ـ «امام علی‌بن‌موسی‌الرضا علیه‌السلام»:
إنْ كُنتَ باكیاً لِشَیءٍ فَابْكِ لِلحُسینِ بنِ علیٍّ عَلیهماالسلام فَاِنَّهُ ذُبِحَ كما یُذبَحُ الكَبْشُ.
اگر خواستی برای چیزی گریه کنی برای امام حسین(ع) گریه کن که او را مانند گوسفند ذبح کردند و سرش را از بدن جدا نمودند. (الخصائص‌الحسینیة، ص 137)

14ـ «امام علی‌بن‌موسی‌الرضا علیه‌السلام»:
فَعَلی مِثلِ الحُسینِ فَلیَبكِ الباكُونَ فَإنَّ البُكاءَ عَلَیهِ یَحُطُّ الذُّنُوبَ العِظامَ.
گریه‌کنندگان باید برای اینچنین حسین گریه کنند، گریه بر حسین(ع) گناهان عظیم و بزرگ را پاک و منهدم می‌کند. (بحار، ج 44، ص 284)

15ـ «پیامبرگرامی اسلام صلی‌الله علیه و آله و سلم»:
اذا كانَ یومُ القیامةِ، فَكُلُّ مَن بَكی عَلی مَصائِبِ الحُسینِ علیه‌السلام أَخَدْنا بِیَدِهِ وَ أَدخَلناهُ الجَنَّة.
در روز قیامت هر کس که بر مصیبت‌های امام حسین علیه‌السلام گریه کرده دست او را می‌گیریم و وارد بهشت می‌نمائیم. (الخصائص‌الحسینیة، ص 142)

16ـ «امام جعفرصادق علیه‌السلام»:
وكّلَ اللهُ بِالحُسینِ عَلیه‌السَلام سَبعینَ الفَ مَلَكٍ یُصلُّونَ عَلَیه كُلَّ یَومٍ شُعْثٍ غُبْرٍ وَ یدعونَ لِمَن‌ زارَهُ.
خداوند هفتاد هزار فرشته‌ی ژولیده و غبارآلود بر مرقد امام حسین علیه‌السلام ملازم کرده که هر روز بر حضرتش درود می‌فرستند و بر زائرانش دعا و نیایش می‌نمایند. (ثواب‌الاعمال، ص 198)

17ـ «امام محمدباقر علیه‌السلام»:
اِنَّ اللهَ تعالی عَوَّضَ الحسینَ عَلیه‌السلام مِن قَتلهِ أَنْ جَعَلَ إلامامةَ فی ذُرِّیَّتِه وَالشِّفاءَ فی تُربَتِهِ و اِجابَةَ الدُّعاءِ عِندَ قَبره.
خداوند متعال در برابر شهادت امام حسین(ع) سه چیز به او مرحمت فرمود: امامت را در نسل او، و شفا را در تربت او، و اجابت دعا را در کنار مرقدش قرار داد. (بحار، ج 44، ص 221)

18ـ «امام جعفرصادق علیه‌السلام»:
مَن زارَالحُسینَ بْنَ علیٍّ صلوات الله عَلیه عارِفاً بِحَقِّه كانَ كَمَن زارَاللهَ فی‌ عَرشِه.
هر کس امام حسین(ع) را با معرفت زیارت کند مانند کسی است که خدا را در عرش خود زیارت کرده است. (بحار، ج 101، ص 77)

19ـ «حضرت مهدی(عج)»
لَئِنْ أَخَّرَتْنیِ آلدُّهورُ وَ عاقَنی عَنْ نَضرِكَ ‌المَقدور... فَلَأَنْدُبَنَّكَ صَباحاً وَ مَساءً ولَأَبْكِیَنَّ عَلَیكَ بَدَلَ الدُّموُعِ دَماً.
(ای جد بزرگوار یا اباعبدالله) اگر زمانه مرا (از محضرت) به تأخیر انداخته و مقدرات الهی مرا از نصرت و یاریت بازداشته، به خدا قَسم که صبح و شام برایت ندبه و نوحه می‌کنم و اگر اشک چشمم خشک شود، به جای آن برایت خون گریه می‌کنم. (بحار، ج 98، 269)

20ـ «حضرت مهدی(عج)»:
اَلسّلامُ عَلی المُغَسَّلِ بِدَمِ الجِراحِ، اَلسّلامُ علَی الشَّیبِ الخَضیبِ، اَلسّلامُ علَی الخدِّ التَّریبِ، السلام علیَ ‌البَدنِ السَّلیبِ... السلامُ علیَ الرَّأسِ المَرفوع.
سلام بر آن بدنی که با خون جراحت‌هایش غسل داده شده، سلام بر آن محاسنی که با خونش خضاب شده، سلام بر آن صورتی که به خاک افتاده، سلام بر آن بدن که عریان و غارت شده، سلام بر آن سری که بالای نیزه رفته. (الحوادث والوقایع، ج 3، ص 301ـ305)

21ـ «امام حسین علیه‌السلام»:
مَنْ دَمَعَت عَیناهُ فینا قَطرةً بَوَّأَهُ اللهُ عزَّوجلَّ الجَنَّة.
هر کس یک قطره اشک بر مصیبت‌های ما بریزد خداوند متعال جایگاه او را بهشت قرار خواهد داد. (احقاق‌الحق، ج 5، ص 523)

22ـ «امام علی‌بن‌موسی‌الرضا علیه‌السلام»:
مَن كانَ یَومُ عاشورا یَومَ مُصیبَتِهِ و حُزنِهِ وَ بُكائِهِ یَجعَلُ اللهُ عزَّوجلَّ یَومَ القیامَةِ یَومَ فَرَحِهِ وَ سُرُورِه.
هر کس روز عاشورا را روز مصیبت و اندوه و گریة خود قرار دهد خداوند متعال روز قیامت را روز شادی و خوشحالی او قرار خواهد داد. (علل‌الشرایع، ج 1، ص 227)

23ـ «امام جعفرصادق علیه‌السلام»:
مَن تَرَكَ السَّعیَ فی حوائِجِه یَومَ عاشورا قَضَی اللهُ لَهُ حَوائِجَ الدُّنیا وَ الآخِرة.
هر کس در روز عاشورا دست از کار و مایحتاج خود بردارد، خداوند حاجت‌های دنیا و آخرت او را برآورده می‌کند. (علل‌الشرایع، ج 1، 87)

24ـ «امام جعفرصادق علیه‌السلام»:
مَن زارَ قَبرَ الحُسینِ علیه‌السلام یَومَ عاشورا كانَ كَمَن تَشحَّطَ بِدَمِهِ بَینَ یَدَیه.
هر کس در روز عاشورا مرقد مطهر امام حسین(ع) را زیارت کند، مانند کسی است که در روز شهادت،‌ در پیشاپیش حضرتش به خون خود غلطیده باشد. (مزار شیخ مفید، ص 52)

25ـ «امام علی‌بن‌موسی‌الرضا علیه‌السلام»:
إنَّ ایّامَ زائِرِالحُسینِ علیه‌السلام لاتُعَدُّ مِن آجالِهم.
ایام زیارتی زائران امام حسین علیه‌السلام از عمرشان حساب نمی‌شود. (وسائل، ج 10، ص 322 ـ بحار، ج 101، ص 69)

26ـ «امام جعفرصادق علیه‌السلام»:
منَ زارَ قَبرَ الحُسینِ علیه‌السلام عارفاً بِحَقِّهِ غَیرَ مُستَكبِرٍ وَ لامُستَنكِفٍ، یُكتَبُ لَهُ اَلفُ حَجّةٍ مَقبولَةٍ و الفُ عُمرةٍ مقبولةٍ، وَ اِن كانَ شَقیّاً كُتِبَ سَعیداً.
هر کس مرقد مطهر امام حسین علیه‌السلام را با معرفت و خالی از کبر و استنکاف زیارت کند برای او هزار حج و هزار عمرة مقبول نوشته می‌شود و اگر از اشقیا و نگونبختان باشد از سعادتمندان ثبت خواهد شد. (وسائل، ج 10، ص 354)

27ـ «امام محمدباقر علیه‌السلام»:
مُرُوا شیعَتَنا بِزیارةِ قَبرِ الحُسینِ علیه‌السلام فَاِنَّ إِتْیانَهُ یَزیدُ فی ‌الرِّزقِ وَ یَمُّدُ فی ‌العُمرِ وَ یَدفَعَ مَدافِع السُّوء.
شیعیان ما را به زیارت مرقد (مطهر) امام حسین علیه‌السلام ملزم كنید، زیارت حضرتش روزی را زیاد، عمر را طولانی و بلاها و ناگواری‌ها را از انسان دفع می‌نماید. (وسائل، ج 10، ص 321)

28ـ «امام جعفرصادق علیه‌السلام»:
لو یَعلَمُ الناسُ ما فی‌زیارةِ الحسین علیه‌السلام مِنَ الفَضلِ لَماتُوا شَوقاً وَ تَقَطَّعَتْ اَنفُسهُم علیهِ حَسَراتٍ.
اگر مردم فضیلت و عظمت زیارت امام حسین(ع) را می‌دانستند از شدت شوق و عشق به آن، جان می‌سپردند و از سوز و حسرت فراقش قالب تهی می‌نمودند. (بحار، ج 101، ص 18)

29ـ «امام جعفرصادق علیه‌السلام»:
لَیسَ شَیءٌ فی ‌السّمواتِ اِلاَّ وهُم یَسألونَ اللهَ أَن یُؤذَنَ لَهُم فی ‌زِیارةِ الحُسین علیه‌السلام ففوجٌ یَنزِلُ و فَوجٌ یَعرُجُ.
چیزی در آسمان‌ها وجود ندارد جز اینکه از خدا می‌خواهند آن‌ها را اذن دهد که به زیارت امام حسین(ع) نائل شوند. و لذا همیشه گروهی در حال نزولند و گروهی در حال عروج. (تهذیب، ج 2، ص 16)

30ـ «امام موسی بن جعفر علیه‌السلام»:
اَدنی ما یُثابُ بِهِ زائرُ ابی عبداللهِ الحسین علیه‌السلام اذا عَرَف حقَّهُ و حُرْمَتَهُ وَ وِلایَتَهُ أَن یُغفَرلَهُ ما تقدَّمَ مِن ذَنبِهِ و ما تأَخَّرَ.
کمترین پاداش و ثوابی که نصیب زائر اباعبدالله(ع) می‌شود، چنانچه توأم با ولایت و معرفت حق و حرمتش باشد تمامی گناهان حال و گذشتة او آمرزیده می‌گردد. (ثواب‌الاعمال، ص 194)

31ـ «امام جعفرصادق علیه‌السلام»:
اذا زُرتَ الحُسَینَ فَزُرهُ وَ أَنتَ حَزینٌ مَكروبٌ شَعْثاً غَبْراً جائِعاً عَطشاناً، فَاِنَّ الحُسینَ علیه‌السلام قُتِلَ حَزیناً مَكروباً شَعثاً مُغْبَرّاً جائعاً عَطشاناً.
هر وقت خواستی امام حسین علیه‌السلام را زیارت کنی با حالتی محزون و اندوهگین، ژولیده و غبارآلوده، گرسنه و تشنه زیارت کن، چون حضرتش اینچنین و به همین حالت (جگرسوز) به شهادت رسید. (کامل‌الزیارت، ص 31)

32ـ «امام جعفرصادق علیه‌السلام»:
اِنَّ لِزُوّارِ الحُسینِ بنِ عَلیِّ(ع) یَومَ القیامَة فَضلاً عَلی النّاسِ، یَدخُلُونَ الجنَّةَ قَبلَ النّاسِ بأَربعینَ عاماً وَسائرُ النّاسِ فی‌ الحساب.
زائران امام حسین علیه‌السلام در روز قیامت بر همة مردم برتری دارند، آن‌ها چهل سال پیش از سایرین که در محشر و در حال حسابرسی به سر می‌برند وارد بهشت خواهند شد. (وسائل، ج 10، ص 331)

33ـ «امام جعفرصادق علیه‌السلام»:
مَن لَم یَأتِ قَبرَ الحُسینِ علیه‌السلام وَ هُوَ یَزعَمُ اَنّه لَنا شیعةً حَتّی یَموتَ فَلَیسَ هُو لَنا بِشیعةٍ.
کسی که ادعا می‌کند که او شیعه و پیرو ما است ولی مرقد امام حسین علیه‌السلام را (حتی یک بار هم شده) در عمرش زیارت نکند تا از دنیا برود، او شیعة ما نیست. (وسائل، ج 10، ص 336)

34ـ «امام جعفرصادق علیه‌السلام»:
مامِن اَحدٍ یَومَ القیامةِ اِلاّ وَ هُوَ یَتَمنّی انّه زارَ الحُسَینَ بنَ عَلیٍّ علیه‌السلام، لِما یَری لَما یُصنعُ بِزُوّار الحُسینِ بنِ علیٍّ(ع) مَن كَرامَتِهمِ عَلی الله.
در روز قیامت کسی نمی‌ماند که با دیدن آن همه کرامات زائران حسینی(ع) در نزد خدا، جز اینکه آرزو و تمنّای زیارت حضرتش را قبلاً در دنیا خواهد نمود. (وسائل، ج 10، ص 330)

35ـ «امام جعفرصادق علیه‌السلام»:
مَنْ زارَ قَبْرَالحُسَیْنِ علیه‌السلام یَوْمَ عَرَفَةِ كَتَبَ اللهُ لَهُ اَلْفَ اَلْفِ حِجَّةٍ مَع‌القائمِ علیه‌السلام وَ اَلفَ اَلفِ عُمرةٍ مَعَ رَسولِ اللهِ صلّی اللهُ عَلَیه و‌آلِهِ وَ عِتْقَ اَلْفِ اَلْفِ نَسَمَةٍ.
هر کس مرقد مطهر امام حسین علیه‌السلام را در روز عرفه زیارت کند ثواب یك میلیون حج در معیّت حضرت قائم(عج) و یک میلیون عمره در معیّت رسول اکرم صلی‌الله علیه و آله و سلم و پاداش یک میلیون برده آزاده کردن برای او ثبت می‌فرماید. (کامل‌الزیارت، ص 172)

36ـ «امام جعفرصادق علیه‌السلام»:
إنَّ اللهَ یَنظُرُ الی زُّوارِ الحُسینِ علیه‌السلام عَشِیَّةَ عَرَفَة قَبلَ نَظَرِهِ اِلَی الَموقِفِ.
خداوند در غروب روز عرفه اول نظر رحمت خود را به زائران امام حسین علیه‌السلام می‌کند، آنگاه توجهش را به حاجیان در عرفات معطوف می‌دارد. (مصباح‌المتهجد، ص 497)

37ـ «امام جعفرصادق علیه‌السلام»:
اِنّ اللهَ تَعالَی جَعَل تُربَةَ جَدِّیَ الحُسین علیه‌السلام شِفاءً مِن كُلِّ داءٍ وَ اَماناً مِن كُلِّ خَوفٍ.
خداوند متعال تربت جدّم امام حسین(ع) را جهت شفای هر بیماری و ایمنی از هر گونه خوف و هراسی قرار داده است. (بحار، ج 101، ص 119)

38ـ «امام جعفرصادق علیه‌السلام»:
حَنِّكوا اَولادَكُم بِتُربَةِ الحُسینِ عَلیهِ السَّلام فَاِنَّها أَمانٌ.
کام فرزندان خود را با تربت امام حسین علیه‌السلام بردارید که (برای هر گونه آفت) امان و مصونیت خواهد بود. (وسائل، ج 10، ص 410)

39ـ «امام جعفرصادق علیه‌السلام»:
مَن لَعَنَ قاتِلَ الحُسینِ(علیه‌السلام) عَندَ شُربِ الماء حَشَرَهُ اللهُ یَومَ القیامَةِ ثَلِجَ الفُؤادِ.
هر کس در وقت آب خوردن، قاتل امام حسین(علیه‌السلام) را لعنت کند خداوند او را در روز قیامت با دلی شاد و خرّم محشور خواهد نمود. (بحار، ج 44، ص 303)

40ـ «امام جعفرصادق(علیه‌السلام)»:
ما مِن عَبدٍ شَرِب الماءَ فَذكَرَ الحُسینَ(علیه‌السلام) وَ لَعَن قاتِلَهُ اِلاّ كُتِبَ لَهُ مِأَةُ اَلفِ حَسَنَةٍ وَحُطَّ عَنهُ مِأةُ اَلفِ سَیّئَةٍ وَ رُفِعَ لَهُ مِأةُ اَلفِ دَرَجةٍ.
هر کس آب بنوشد و امام حسین(علیه‌السلام) را یاد کند و قاتلش را لعنت نماید برای او صد هزار حسنه ثبت و صد هزار گناه پاک می‌گردد و صد هزار درجه و منزلت رفعت داده می‌شود. (فروع کافی، ج 6، ص 391)

منبع: کتاب شکوفه های حکمت